Carchar a godwyd ar ynys fechan ym Mae Marseille, oddi ar arfordir Ffrainc oedd y Château d’If. Defnyddiwyd y safle yn wreiddiol fel caer filwrol, ond roedd ganddo lawer o nodweddion a oedd yn ei wneud yn garchar delfrydol.

Mae dianc o’r Château d’If bron yn amhosibl. Mae'r dyfroedd o amgylch yr ynys fechan yn beryglus iawn, gyda cherhyntau cyflym sy'n gallu llusgo hyd yn oed nofiwr cryf i'w farwolaeth yn hawdd. Dyoddefodd amrywiaeth o garcharorion o fewn muriau y penyd ; daliodd droseddwyr peryglus, lladron, collfarnwyr crefyddol, a gwystlon gwleidyddol am flynyddoedd lawer. Roedd y carcharorion hyn yn byw mewn amodau caled a daeth yn adnabyddus fel un o'r carchardai gwaethaf mewn bodolaeth.

Tra bod y Château d'If yn ennill llawer o enwogrwydd ar ei ben ei hun, dechreuodd dderbyn rhybudd byd-eang yn dilyn y argraffu nofel Alexandre Dumas, The Count of Monte Cristo , yn 1844. Mae'n hanes dyn a dreuliodd 14 mlynedd yn y carchar ar yr ynys cyn dianc yn fentrus o'r diwedd. Roedd y stori'n addas ar gyfer darlleniad ffuglen gwych ac yn lledaenu gwaradwyddus y Château.

Mewn gwirionedd, ni wyddys bod neb erioed wedi dianc o Château d’If. Roedd carcharorion a dreuliodd amser yno dan glo am flynyddoedd lawer, yn aml am oes. Roedd pob carcharor yn derbyn triniaeth a oedd yn seiliedig i raddau helaeth ar eu cyfoeth a'u statws cymdeithasol, felly roedd carcharorion tlawd yn cael amser llawer anoddach na'r cyfoethog. Cyfoethoggallai carcharorion brynu cell dosbarth uwch gyda ffenestri a hyd yn oed lle tân. Roedd unigolion tlawd yn cael eu gosod mewn dungeons tywyll, tanddaearol a'u gorfodi i fyw mewn amodau budr, gorlawn. Cafodd llawer o'r carcharorion eu cadwyno wrth waliau yn ystod eu harhosiad, tra bod eraill yn cael eu curo, eu gorfodi i lafurio, neu hyd yn oed eu lladd.

Heddiw, mae'r Château yn dal i weithredu, ond dim ond fel atyniad i dwristiaid. Mae pobl o bob rhan o'r byd yn ymweld ac yn archwilio'r carchar enwog a wasanaethodd fel lleoliad ar gyfer gwaith ffuglen annwyl a miloedd o garcharorion anlwcus.