La Château d’If estis malliberejo konstruita sur malgranda insulo en la Marsejla Golfo, ĉe la marbordo de Francio. La ejo estis origine uzata kiel armea fortikaĵo, sed havis multajn trajtojn, kiuj igis ĝin ideala malliberejo.

Eskapo el la Kastelo d’If estas preskaŭ neebla. La akvoj ĉirkaŭantaj la malgrandan insulon estas tre danĝeraj, kun rapidaj fluoj kiuj povas facile treni eĉ fortan naĝanton al sia morto. Vario de kaptitoj suferis ene de la muroj de la malliberejo; ĝi tenis danĝerajn krimulojn, ŝtelistojn, religiemajn kondamnitojn kaj politikajn ostaĝojn dum multaj jaroj. Tiuj malliberigitoj vivis en severaj kondiĉoj kaj ĝi iĝis konata kiel unu el la plej malbonaj malliberejoj en ekzisto.

Dum la Kastelo d'If akiris grandan kvanton da fifameco memstare, ĝi komencis ricevi tutmonde avizon post la presado de la romano de Alexandre Dumas, La Grafo de Monte-Kristo , en 1844. Ĝi estas la rakonto de viro, kiu pasigis 14 jarojn enprizonigita sur la insulo antaŭ ol fine fari aŭdacan fuĝon. La rakonto faris bonegan fikcian legadon kaj disvastigis la fifamon de la Kastelo.

Efektive, oni scias, ke neniu iam eskapis el Château d’If. Malliberuloj kiuj pasigis tempon tie estis enŝlositaj dum multaj jaroj, ofte dumvive. Ĉiu malliberigito ricevis traktadon kiu estis plejparte bazita sur ilia riĉaĵo kaj socia reputacio, tiel ke malriĉaj kaptitoj havis multe pli malfacilan tempon ol la riĉuloj. Riĉamalliberigitoj povis aĉeti altklasan ĉelon kun fenestroj kaj eĉ kameno. Malriĉaj individuoj estis metitaj en malhelajn, subterajn kelkarcerojn kaj devigitaj vivi en malpuraj, troloĝataj kondiĉoj. Multaj el la kaptitoj estis ĉenitaj al muroj dum sia restado, dum aliaj estis batitaj, devigitaj labori aŭ eĉ mortigitaj.

Hodiaŭ, la Kastelo daŭre funkcias, sed nur kiel turisma vidindaĵo. Homoj el la tuta mondo vizitas kaj esploras la faman malliberejon, kiu funkciis kiel kadro por amata fikcia verko kaj miloj da malbonŝancaj kaptitoj.