Marbury v. Madison, Kasacia Kortuma Kazo en 1803 estis grava kazo por ĝia uzo de jura revizio, aŭ la rajto de federaciaj tribunaloj determini la laŭkonstituciecon de leĝaro. Tiu ĉi decido helpis establi la juĝan branĉon kiel apartan kaj egalan al la leĝdonaj kaj plenumaj branĉoj.

En la finaj tagoj de la prezidanteco de John Adams, li nomumis grandan nombron da pacjuĝistoj por la Distrikto de Columbia. Tiuj nomumoj sekvis taŭgan proceduron. Tamen, kiam Thomas Jefferson iĝis prezidanto, li havis ministron por eksteraj aferojn James Madison reteni la komisionojn kiuj estis subskribitaj kaj sigelitaj fare de prezidanto Adams. William Marbury, unu el la nomumitaj juĝistoj, petis la Superan Kortumon devigi Madison klarigi sian rezonadon.

En la kazo, ĉefĵuĝisto Marshall argumentis ke la Supera Kortumo bezonas respondi tri demandojn. La unua demandis ĉu Marbury havis rajton al la asigno kiu devigus Madison. Marshall regis ke ĉar Marbury estis konvene nomumita li estis pagenda la asigno. La sekva demando demandis ĉu la tribunaloj povus doni tian asignon. Denove, Marshall regis en favoro de Marbury ĉar la tribunaloj havas la rajton eligi kuracilon por laŭleĝa plendo. Finfine, la tribunalo demandis ĉu la kasacia kortumo estis la bonorda tribunalo por emisii la asignon. Pri ĉi tiu afero, Marshall regis favore al Madison.

Lia rezonado por regadokontraŭ Marbury fidis je la nocio de jura revizio. Marbury petis la kasacian kortumon bazitan sur potencoj konceditaj fare de la Juĝistaro-Leĝo de 1789. Tamen, sur revizio de la tribunalo, tiu leĝo estis kontraŭkonstitucia ĉar ĝi donis al la kortumaj potencoj ne etenditaj en la konstitucio. Marshall argumentis ke kiam la Kongreso pasigis leĝojn kiuj estis kontraŭaj al la Konstitucio, estis la devontigo de la tribunalo regi kun la Konstitucio.

Dum finfine Marbury ne ricevis sian komisionon, tiu kazo kodigis la nocion ke la Supera. Kortumo povas decidi pri la laŭleĝeco de leĝaro. Tio plifortigis la potencon de la juĝistaro igante ĝin egala kaj aparta de ĉiu el la aliaj branĉoj.