La Leĝo de Megan estis subskribita en efiko la 17-an de majo 1996, kiel parto de serio de leĝaro celanta malhelpi seksajn ofendojn kaj krimojn kontraŭ infanoj. La leĝo estis nomita laŭ Megan Kanka, 7-jaraĝa knabino de Nov-Ĵerzejo, kiu estis seksperfortita kaj murdita la 29-an de julio 1994, fare de ŝia najbaro, 33-jaraĝa Jesse Timmendequas. Post logado de Megan en lian hejmon kun la promeso de hundido, Timmendequas seksperfortis ŝin, strangolis ŝin al morto, kaj forĵetis ŝian korpon en parko du mejlojn fore. Li volonte kondukis policon al la korpo de Megan la sekvan tagon kaj konfesis. Ĉi tio estis la unua fojo, kiam la gepatroj de Megan konsciis, ke la viro, kiu moviĝis rekte trans la straton de ili, estis ne nur kondamnita jam dufoje pro molestado de aliaj junaj knabinoj kiel Megan, sed vivis kun du ĉambrokunuloj, kiuj ankaŭ estis registritaj sekskrimuloj.

La murdo de Megan malkaŝis kiom facile kondamnitaj sekskrimuloj ankoraŭ povus akiri aliron al eblaj viktimoj, malgraŭ la ekzistantaj leĝoj destinitaj por malhelpi ilin fari tion. Kiel kondamnita seria pedofilo kiel Jesse Timmendequas povus moviĝi apud 7-jara knabino, kaj sen ŝiaj gepatroj aŭ la resto de la komunumo eĉ sciu?

Post la forkapto kaj murdo de Jacob Wetterling en 1989, la Jacob Wetterling Act de 1994 estis pasigita por establi la unuan ŝtatan registron pri sekskrimuloj. Kiel monumenta kiel tiu ĉi paŝo estis, fakte ĝi nur postulis ke ĉiu ŝtatokrei sian propran registron por la privata uzo de lokaj policoj. Tio signifis ke la speco de informoj kolektitaj kaj la regularoj pri devigado de leĝrompintregistrado variis vaste je ĉiu ŝtato, kaj ke registraj informoj estis tipe neatingeblaj al publiko. Tio limigis la totalan efikecon de la registroj kaj permesis al multaj leĝrompintoj ankoraŭ fali tra la fendoj. Post perdado de ilia filino, Rikardo kaj Maureen Kanka rekomendis por reformoj al la ekzistanta leĝo kiu tenus publikon informita pri registritaj leĝrompintoj kiuj prezentis minacon al sia sekureco. La Juro de Megan estis pasigita du jarojn poste kaj laboris en tandemo kun la Wetterling-leĝo, postulante ke la nomoj, restadejo, kaj aliaj kritikaj informoj pri la leĝrompintoj en la postulitaj ŝtatregistroj estu partumitaj kun membroj de la komunumo por pli bone protekti sin.

La leĝo estis plue ŝanĝita de la Adam Walsh-Leĝo de 2006, kiu pli bone kunordigis registrojn trans ŝtatlimoj kreante pli konsekvencajn gvidliniojn por informoj konservitaj pri leĝrompintoj, dividante specojn de deliktoj en tri nivelojn kiuj poste determinas kiom plia. informoj pri la leĝrompinto devas esti dividitaj kun publiko, kaj farante ĝin krimo por leĝrompintoj malsukcesi registri aŭ malobservi la kondiĉojn de sia registrado.