1970-იანი წლებიდან დაწყებული ირლანდიის დროებითმა რესპუბლიკურმა არმიამ ან IRA დაიწყო იმ ადამიანების გატაცება, რომლებიც მათ სჯეროდათ, რომ მათ უსამართლოდ აყენებდნენ. ეს გაგრძელდა 2005 წლამდე და მათ მიერ გატაცებული ხალხი ცნობილი გახდა, როგორც გაუჩინარებული. სულ 16 გაუჩინარებულია, ხოლო IRA-მ სამშვიდობო მოლაპარაკებების დროს გვამების 9 ადგილი გაათავისუფლა.

მსხვერპლთა უმეტესობა იყო ბელფასტიდან, ბრიტანეთის ოკუპირებულ ჩრდილოეთ ირლანდიაში. გაუჩინარებულთა ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი შემთხვევაა ჟან მაკკონვილი. ის 37 წლის იყო, როდესაც ის გაიტაცეს IRA-ს 12 წევრისგან შემდგარმა ჯგუფმა სახლიდან. ის იყო სამიზნე, რადგან მისი ოჯახი დაეხმარა სასიკვდილოდ დაჭრილ ბრიტანელ ჯარისკაცს, რომელიც მის ქუჩაზე დახვრიტეს. სტანდარტული პროცედურა იყო მსხვერპლთა გატაცება, გადაყვანა IRA-ს მართულ შენობაში, დაკითხვა და წამება, და როგორც კი IRA მიიღო საჭირო ინფორმაცია, სიკვდილით დასჯა.

სხვა გაუჩინარებულთა უმეტესობა ითვლებოდა, რომ დაკითხული იყო ისეთი დანაშაულებისთვის, როგორიცაა IRA-დან იარაღის ქურდობა ან მთავრობის ორმაგი აგენტი. დენი მაკილჰონი დაკითხეს მას შემდეგ, რაც მას დაადანაშაულეს იარაღის ქურდობაში და მოკლეს თავის დამპყრობელთან ბრძოლაში, როდესაც ის გაქცევას ცდილობდა.

1999 წელს ჩრდილოეთ ირლანდიამ მიიღო კანონი გაუჩინარებულთა ცხედრების პოვნის მიზნით. მსხვერპლთა ნაშთების ადგილმდებარეობების აქტმა ხელი შეუწყო ზოგიერთ უმსხვილეს აღმოჩენას, როგორც წევრებმაIRA თანამშრომლობდა სამშვიდობო ძალისხმევით. კანონმდებლობამ შექმნა მსხვერპლთა ნარჩენების ადგილმდებარეობის დადგენის დამოუკიდებელი კომისია, რომელიც აგროვებს კონფიდენციალურ რჩევებს ანონიმური წყაროებიდან, რომლებიც დაეხმარება დარჩენილ გაუჩინარებულთა პოვნაში. 16 გვამიდან 7 ჯერ კიდევ დაკარგულია 2013 წლის მდგომარეობით, IRA არ არის მოსალოდნელი, რომ დაეხმაროს მათ ადგილსამყოფელში.