एरिक आणि लाइल मेनेंडेझ , बेव्हरली हिल्स, कॅलिफोर्निया येथे वाढलेले दोन भाऊ, 20 ऑगस्टच्या रात्री त्यांचे पालक जोस आणि लुईस "किट्टी" मेनेंडेझ यांची हत्या केल्याबद्दल दोषी ठरले. , 1989.

मुलांचे वडील, जोस मेनेंडेझ ते 16 वर्षांचे असताना क्युबातून स्थलांतरित झाले आणि त्यांनी कॉर्पोरेट अमेरिकेत एक अत्यंत श्रीमंत व्यापारी बनण्यासाठी काम केले आणि शेवटी सीईओ बनले लाइव्ह एंटरटेनमेंटचे.

वयाच्या २१ आणि १८ व्या वर्षी, लायल आणि एरिक यांनी त्यांच्या वडिलांची आणि आईची हत्या करण्याच्या काही दिवस आधी गोळ्या घालून हत्या करण्याची योजना तयार केली. कौटुंबिक संपत्ती लवकर कमावण्याच्या आशेने विशेषाधिकारप्राप्त भावांनी लालसेपोटी त्यांच्या पालकांची हत्या केल्याचा दावा फिर्यादी पक्षाने केला.

20 ऑगस्ट 1989 च्या रात्री, एरिक आणि लाइल मेनेंडेझ यांनी त्यांच्या बेव्हरली हिल्स मॅन्शनमध्ये जोस आणि किट्टीवर गोळीबार केला. लायलने आपल्या वडिलांना अनेक वेळा हातावर आणि एकदा डोक्यात मॉसबर्ग 12-गेज शॉटगनने गोळ्या घातल्या. किट्टीला तिच्या धड आणि चेहऱ्यावर गोळ्या लागल्याने तिची ओळख पटत नव्हती. घटना जमावाने मारल्यासारखी वाटावी यासाठी त्यांनी किट्टी आणि जोस या दोघांनाही गुडघ्यामध्ये गोळ्या घातल्या.

लाइल आणि एरिक यांनी सर्व शेल कॅसिंग उचलले, मुलहोलँड ड्राइव्हवर चालवले आणि त्यांच्या शॉटगन एका कॅन्यनमध्ये फेकल्या. ते घरी परतले आणि पोलिसांना बोलावले. पोलिस आल्यावर, एरिक आणि लायल बाहेर थिएटरच्या प्रदर्शनात धावत सुटले, त्यांनी तसे केले म्हणून ओरडत.

लेस झोएलर यांना नेमण्यात आलेकेस आणि, गुन्ह्याच्या ठिकाणाचे परीक्षण केल्यावर, तेथे जबरदस्तीने प्रवेश केला गेला नाही आणि तो दरोडा असल्याचे दिसून आले नाही. तथापि, झोएलरने भाऊंना संशयित मानले नाही आणि त्याने बंदुकीच्या गोळ्या-अवशेष चाचण्या केल्या नाहीत. चौकशी दरम्यान, एरिक खूप भावनिकदृष्ट्या अस्थिर होता, तर लाइल शांत आणि एकत्रित होता. कोणाला आपल्या पालकांना मारायचे आहे का असे विचारले असता, लीलने उत्तर दिले, "कदाचित जमाव ." कोरोनरने ठरवले की तिच्या डाव्या गुडघ्याला लागलेला शॉट इतर शॉट्सपेक्षा वेगळ्या कोनातून आला होता, त्यामुळे मारेकरी कदाचित जमावाच्या कामासारखे दिसण्यासाठी हत्या घडवून आणत असावेत.

एरिक, लहान आणि अधिक कमजोर होता. Lyle पेक्षा जास्त मानसिक नुकसान. त्याने आपल्या मनोचिकित्सकाकडे खुनाची कबुली दिली, डॉ. जेरोम ओझील आणि त्याने ताबडतोब लाइलला त्याची कबुली दिली. लाइलने ओझीलचा सामना केला, त्याच्या जीवाला धोका होता. पोलिसांना कॉल करण्याऐवजी, ओझीलने भाऊंना अनेक वेळा परत येण्यास सांगितले आणि टेपवर सत्रे रेकॉर्ड केली, परंतु कबुलीजबाब गुप्त ठेवले.

दरम्यान, भाऊंनी त्यांच्या आईवडिलांच्या मृत्यूनंतर आनंदाने खर्च केला. गुप्तहेरांनी दोन्ही भावांचा हत्येशी संबंध जोडून भौतिक पुरावे शोधण्यास सुरुवात केली. खुनाच्या दोन दिवस आधी, 18 ऑगस्ट 1990 रोजी डिटेक्टिव्ह झोएलरने दोन मॉसबर्ग शॉटगनच्या विक्रीचा शोध लावला. ग्राहक म्हणून सूचीबद्ध केलेल्या व्यक्तीने खुनाच्या वेळी न्यूयॉर्कमध्ये कामावर असल्याचे सिद्ध केले आणिस्वाक्षरी त्याच्या जवळपासही नसल्याचे निदर्शनास आणून दिले. झोएलरने एक संधी पाहिली आणि एरिक आणि लाइल यांनी हस्ताक्षर चाचणी घेण्याची विनंती केली, परंतु एरिकने नकार दिला.

मार्च 1990 मध्ये, डॉ. ओझीलची शिक्षिका, तिचे नुकतेच नाते तुटले होते, त्यामुळे संतप्त होऊन, त्यांनी पोलिसांकडे जाऊन त्यांना सांगितले. मेनेंडेझ बंधू ओझीलला मानसोपचारासाठी पाहत होते आणि त्यांनी त्यांच्या पालकांची हत्या केल्याची कबुली दिली होती. 8 मार्च 1990 रोजी, लाइल मेनेंडेझला मित्रांसोबत जेवायला जाताना अटक करण्यात आली. एरिक मेनेंडेझ, ज्यांनी इस्रायलला प्रवास केला होता, त्यांना अटक झाल्याची माहिती मिळाली आणि काही वेळातच त्यांनी स्वत:हून वळण घेतले.

ओझीलने भाऊंच्या कबुलीजबाबांवर बनवलेल्या टेपवर रुग्ण-चिकित्सक गोपनीयतेचे कायदे लागू होतात की नाही यावर वाद निर्माण झाला. अखेरीस असा निर्णय देण्यात आला की जेव्हा एरिकने ओझीलच्या जीवाला धोका दिला तेव्हा रुग्ण-डॉक्टर गोपनीयतेचा भंग करण्यात आला होता आणि काही टेप्स स्वीकारार्ह पुरावे मानले जातील.

पहिल्या खटल्यादरम्यान, मेनेंडेझच्या वकिलांनी त्यांच्या बचावात सुरुवात केली की एरिक आणि लायल लहानपणापासूनच त्यांच्या वडिलांकडून बाल शोषणाला बळी पडल्या होत्या. खटल्यादरम्यान, बचाव पक्षाने जोस आणि किट्टी या दोघांच्याही चारित्र्यावर दुष्टपणे हल्ला केला, हे दाखविण्याच्या प्रयत्नात की ते “नजीक धोक्यात” आहेत असे भाऊंना वाटत होते. दोन्ही भावांनी असे काहीही मनोचिकित्सक, मित्र किंवा कुटुंबातील सदस्यांना सांगितले नव्हते, ज्यामुळे फिर्यादीला दावे काढून टाकणे सोपे होते. दोघेहीज्युरींनी घोषित केले की ते डेडलॉक होते आणि निर्णयावर पोहोचू शकले नाहीत, आणि दोन्ही केसेस मिस्ट्रायल म्हणून घोषित करण्यात आल्या.

दुसरा खटला जाणूनबुजून कमी प्रसिद्ध करण्यात आला आणि लोकांसाठी बंद करण्यात आला, कारण न्यायाधीशांना वाटले की प्रथम खटल्याच्या मीडिया कव्हरेजमुळे खटला प्रभावित झाला. 17 एप्रिल 1996 रोजी, ज्युरीने निर्णय दिला की पॅरोलच्या शक्यतेशिवाय तुरुंगात राहणे ही भावांसाठी सर्वोत्तम शिक्षा आहे. त्यांना वेगवेगळ्या सुविधांसाठी शिक्षा सुनावण्यात आली होती आणि त्यानंतरच्या अनेक वर्षांमध्ये त्यांनी एकमेकांना पाहिले नाही, परंतु ते लिहून संवाद साधतात.

एरिक मेनेंडेझ सध्या रिचर्ड जे. डोनोव्हन सुधारक सुविधा येथे आहेत आणि लाइल मेनेंडेझ मुळे क्रीक स्टेट जेलमध्ये आहेत. ते दोघे विवाहित आहेत आणि त्यांना मुले नाहीत, पॅरोलच्या शक्यतेशिवाय जन्मठेपेची शिक्षा भोगत आहेत.