Doktoro Edmond Locard estis krimmedicina sciencisto, populare rigardata kiel la "Ŝerloko Holmso de Francio". Naskita en Saint-Chamond la 13-an de novembro 1877, Locard studis medicinon en Lyon. Liaj interesoj finfine disbranĉiĝis por inkludi sciencon kaj medicinon en juraj aferoj. Li komencis sian profesian karieron helpante Alexandre Lacassagne , krimologon kaj profesoron. Locard poste partneris kun antropologo Alphonse Bertillon , kiu estis konata pro sia sistemo de identigado de krimuloj surbaze de iliaj korpomezuradoj. Dum 1-a Mondmilito Locard laboris kun la Franca Sekreta Servo kiel prosektoro. Li identigis la kialon kaj lokon de la mortoj de soldatoj analizante iliajn uniformojn. En 1910 la Lyon Policejo donis al Locard la ŝancon krei la unuan krimenketlaboratorion kie li povis analizi indicon de krimlokoj en antaŭe neuzita subtegmentospaco. Dum lia vivdaŭro, Locard skribis multajn publikaĵojn, la plej fama estante lia sep-voluma serio, Traité de Criminalistique (Traktato de Kriminalistics).

Locard estas konsiderita pioniro de krimmedicina scienco kaj kriminologio. . Li evoluigis multoblajn metodojn de krimmedicina analizo kiuj daŭre estas en uzo. Li kontribuis konsiderindan esploradon en daktilografio , aŭ la studon de fingrospuroj. Locard kredis ke se dek du punktoj de komparo povus esti trovitaj inter dufingrospuroj tiam tio sufiĉus por pozitiva identigo. Tio estis adoptita kiel preferata rimedo de identigo super la metodo de Bertillon de antropometrio .

La plej fama kontribuo de Locard al krimmedicina scienco estas konata hodiaŭ kiel "Interŝanĝa Principo de Locard" . Laŭ Locard, "estas neeble por krimulo agi, precipe konsiderante la intensecon de krimo, sen lasi spurojn de ĉi tiu ĉeesto". Tio signifas ke kiam individuo faras krimon ili postlasas spuron de si ĉe la sceno dum samtempe prenas ion de la sceno kiam ili foriras. Moderna krimmedicina scienco klasifikas ĉi tiun fenomenon kiel spuratestojn.

Locard daŭre esploris krimmedicinajn teknikojn ĝis sia morto la 4-an de majo 1966.