یک کارآگاه خصوصی ، همچنین به عنوان بازپرس خصوصی (PI) شناخته می‌شود، فردی است که عضو نیروی پلیس نیست اما مجوز انجام کار پلیسی را دارد (یک تحقیق در مورد تخلفات مشکوک یا جستجو برای افراد گمشده). کارآگاهان خصوصی 150 سال است که وجود دارند و معمولاً به جای دولت برای شهروندان یا مشاغل خصوصی کار می کنند، مانند کارآگاهان پلیس یا بازرسان صحنه جرم. کارآگاهان خصوصی همچنین بر خلاف کارآگاه پلیس که هدفش دستگیری و تعقیب مجرمان است، هدف جمع آوری شواهد واقعی است که می تواند به حل یک جرم کمک کند. طبق آمار اداره آمار کار ایالات متحده، تقریباً یک چهارم کارآگاهان خصوصی امروزه خوداشتغال هستند. یک چهارم کارآگاهان خصوصی باقی مانده برای آژانس های کارآگاهی و خدمات امنیتی و بقیه برای خدمات جمع آوری اعتبار، موسسات مالی یا سایر مشاغل کار می کنند. مهم نیست کجا کار می کنید، به عنوان یک کارآگاه خصوصی، شغل شما یکسان است. وظیفه یک کارآگاه خصوصی انجام تحقیقات کامل است.

آموزش/آموزش

قبل از شروع کار به عنوان کارآگاه خصوصی، آنها باید آموزش ببینند و آموزش ببینند. برخی از آنها سابقه ارتش یا افسر پلیس را دارند، در حالی که برخی دیگر سابقه نظارت یا بازرس صحنه جرم را دارند. اگرچه این پیش زمینه مفید است، اما جایگزین آموزش مناسب مورد نیاز نمی شودتبدیل شدن به یک کارآگاه خصوصی به طور کلی، یک فرد از طریق کارآموزی با یک کارآگاه با تجربه یا از طریق آموزش رسمی می آموزد که یک کارآگاه خصوصی باشد. این آموزش چه در میدان و چه در کلاس یکسان است. کارآگاهان خصوصی در دوره آموزشی باید موارد زیر را بیاموزند:

• تکنیک های تحقیق و نظارت

• قوانین و اخلاقیات مربوط به عمل تحقیقاتی

• بازجویی از شاهدان

• رویه های رسیدگی به شواهد

در برخی مناطق، آموزش تنها اولین قدم برای تبدیل شدن به یک کارآگاه خصوصی است. پس از آموزش باید مجوز دریافت کنند. صدور مجوز از مکانی به مکان دیگر متفاوت است. به عنوان مثال، کشورهایی مانند انگلستان هیچ پروسه صدور مجوز رسمی ندارند. هر ایالت در ایالات متحده روش صدور مجوز خاص خود را دارد (یا عدم وجود آن). الزامات هر ایالت شامل ترکیبی از آموزش و پرورش و همچنین سابقه کیفری پاک است. برخی از مکان‌ها هستند که فقط آموزش از یک مدرسه معتبر را می‌پذیرند که معیارهای دقیقی را در برنامه درسی آنها داشته باشد. در آن ایالت‌ها، مدرسه باید برنامه درسی خود را برای تأیید ارسال کند و فقط کسانی که از یک مدرسه معتبر هستند، بازپرس مجوز می‌شوند.

وظایف یک کارآگاه خصوصی

پرونده یک کارآگاه خصوصی بار اغلب شامل بررسی های پس زمینه، نظارت و ردیابی و جستجو برای افراد گم شده می شود. در برخی موارد کارآگاهان خصوصی می تواننداسناد قانونی را ارائه می دهد که شخص را از مشارکت آنها در روندهای قانونی مطلع می کند، مانند احضاریه های دادگاه. ارائه چنین اسناد قانونی با رعایت اصلاحیه های پنجم و چهاردهم الزامی است که حق رسیدگی عادلانه را تضمین می کند. روند عادلانه این اصل است که با همه افراد از نظر قانون به یکسان رفتار می شود. این از متمم پنجم قانون اساسی ایالات متحده ناشی می‌شود که تضمین می‌کند «هیچ‌کس نباید ... از زندگی، آزادی یا دارایی بدون روند قانونی محروم شود».

آنچه یک کارآگاه خصوصی تحقیق می‌کند بر اساس تخصص آنهاست مناطق هستند. اما مهم نیست که یک کارآگاه چه چیزی را بررسی می کند، همه آنها باید حقایق را جمع آوری کرده و آنها را سازماندهی کنند. کارآگاه ها حقایق را به روش های مختلف جمع آوری می کنند. اولی با نظارت است. این شامل دنبال کردن یک شخص بدون توجه و بدون از دست دادن او است. در حالی که برخی از آژانس ها ون های نظارتی دارند، بسیاری از کارآگاهان از ماشین خود کار می کنند. فرآیند نظارت می تواند طولانی و بدون امکان وقفه باشد. روش دیگر جمع آوری اطلاعات، مصاحبه با شاهدان و مظنونین است. اگرچه ثابت می شود که این کار دشواری است زیرا فرد مصاحبه شونده هیچ تعهد قانونی برای صحبت ندارد و اگر مصاحبه شونده تمایلی به صحبت نداشته باشد، اجبار اطلاعات از او می تواند مشکلات قانونی و اخلاقی ایجاد کند. آخرین راه برای جمع آوری اطلاعات توسط کارآگاهان خصوصی از طریق دسترسی به سوابق عمومی است. کارآگاهان خصوصی بایدبه دقت به سوابق مالیاتی، سوابق تولد و فوت، سوابق دادگاه و سوابق DMV نگاه کنید. همه این روش ها اطلاعاتی را ارائه می دهند که محقق باید آن را تجزیه و تحلیل کند و یافته ها را به مشتری گزارش دهد. 0>