Marie Noe

Marie Noe en Arthur Noe trouden en begûnen bern te krijen yn 1948. Se joech berte oan tsien bern (1949-1968) en allegearre stoaren mysterieus binnen moannen fan harren berte. Ien wie in stilberne, ien stoar yn it sikehûs oeren nei de berte, en de oaren stoaren foardat se 14 moannen berikten.

De plysje en medyske foarsjenning dêr't Marie Noe har bern nei brocht, sei dat se allegear troch natuerlike oarsaken passe, wiegdea of ​​SIDS (syndroam fan hommelse bernedea). Se waard net oanklage foar moard of negligens, om't har man en har mienskip har ûnskuldich fûnen.

In Philadelphia Magazine-artikel waard publisearre yn 1998, dy't har ferhaal dielde, hoewol't se har namme net dielde, en bringt de saak werom nei de media. Yn 1998 bekende Marie Noe dat se har bern fermoarde hie. Yn har ynterview fan tolve oeren bekende se oan 'e plysje dat se fjouwer fan har bern fermoarde, mar wie net wis wat der mei de oare fjouwer barde of wêrom't it barde.

Op har earste moard, sei se: "Hy wie altyd gûlend. Hy koe my net fertelle wat him dwerse. Hy bleau gewoan te skriemen ... d'r wie in kessen ûnder syn gesicht ... ik naem myn hân en drukte syn gesicht yn 't kessen oant hy stoppe mei te bewegen. fiif jier húsarrest en tweintich jier betingst. Ungewoane sin foar in ûngewoane saak. Marie naam in pleitdeal om te krijenhar milde sin en gie yn mei psychiatryske stúdzjes om te helpen begripen wêrom't memmen har bern deadzje. Yn 2001 hawwe psychiaters by de rjochtbank yntsjinne dat Noe te lijen hie fan mingde persoanlikheidssteurnis.

Der is in boek oer Marie's ferhaal, mei de titel Cradle of Death troch John Glatt.