Rekonstrukcja twarzy jest metodą stosowaną w medycynie sądowej, gdy przestępstwo dotyczy niezidentyfikowanych szczątków. Rekonstrukcja twarzy jest zwykle wykonywana przez rzeźbiarza, który jest ekspertem w dziedzinie anatomii twarzy. Rzeźbiarz może być artystą medycyny sądowej, ale nie jest to wymagane. Tak czy inaczej, rzeźbiarz będzie współpracował z antropologami sądowymi, aby zinterpretować cechy szkieletu, które ostatecznie pomogą ujawnić wiek, płeć, wiek i płeć.Rzeźbiarz może również ujawnić cechy anatomiczne (cechy związane z budową ciała), takie jak asymetria twarzy, ślady obrażeń, takie jak złamany nos lub zęby, które zostały utracone przed śmiercią. Czynniki te są określane przy użyciu trójwymiarowej techniki rekonstrukcji lub dwuwymiarowej techniki rekonstrukcji.

Technika trójwymiarowej rekonstrukcji wymaga od rzeźbiarza umieszczenia markerów tkankowych na czaszce w określonych punktach, tak aby po umieszczeniu gliny rekonstrukcja wyglądała jak najbardziej zbliżona do ofiary, dzięki czemu istnieje większa szansa na jej identyfikację. Punkty, w których umieszczane są markery, są określane na podstawie uogólnionych pomiarów głębokości w oparciu o wiek, płeć i wiek ofiary.Do rekonstrukcji dodawane są również sztuczne oczy. Wykonywane są również różne pomiary w celu określenia umiejscowienia oczu, szerokości/długości nosa oraz długości/szerokości ust. Oczy są wyśrodkowane i umieszczone na określonej głębokości. Czaszka musi być umieszczona na stojaku w pozycji poziomej Frankfort, która jest uzgodnioną normalną pozycją ludzkiej czaszki. Po wykonaniu rekonstrukcji czaszka jest umieszczana w pozycji poziomej Frankfort.Po przyklejeniu markerów do czaszki rzeźbiarz może rozpocząć nakładanie gliny na czaszkę i rzeźbienie jej tak, aby powstała twarz. Po skonstruowaniu podstawowego kształtu rzeźbiarz może zacząć upodabniać czaszkę do ofiary. Rzeźbiarz robi to, wykorzystując wszystkie informacje, które zostały mu udostępnione przez antropologa sądowego. Informacje te mogą obejmowaćAby pomóc w możliwej identyfikacji nieznanej ofiary, rzeźbiarze dodają włosy, albo w formie peruki, albo gliny reprezentującej włosy. Rzeźbiarz może również dodać różne rekwizyty, takie jak okulary, elementy odzieży lub cokolwiek, co mogłoby spowodować możliwą identyfikację.

Pierwsza z technik rekonstrukcji dwuwymiarowej, podobnie jak techniki rekonstrukcji trójwymiarowej, polega na umieszczeniu markerów tkankowych na czaszce w określonych miejscach i na określonych głębokościach przy użyciu uogólnionych pomiarów, które zostały określone na podstawie wieku, płci i pochodzenia. Gdy czaszka znajdzie się we właściwej pozycji (poziomej Frankforta) na stojaku, czaszka jest fotografowana.Czaszka jest fotografowana w stosunku jeden do jednego, zarówno z przodu, jak i z profilu. Podczas fotografowania wzdłuż czaszki umieszczana jest linijka. Po wykonaniu zdjęć są one powiększane do naturalnej wielkości, a następnie przyklejane taśmą w pozycji poziomej Frankforta na dwóch drewnianych deskach obok siebie. Po przymocowaniu zdjęć przezroczyste arkusze naturalnego welinu są przyklejane taśmą bezpośrednio nad czaszką.Po przygotowaniu zestawu artysta może rozpocząć szkicowanie. Artysta szkicuje czaszkę, podążając za konturami czaszki i używając twórców tkanek jako wytycznych. Pomiary oczu, nosa i ust są wykonywane w tej technice w taki sam sposób, jak w trójwymiarowych technikach rekonstrukcji. Rodzaj i styl włosów określa się na podstawieSzacowanie na podstawie pochodzenia i płci, dowodów znalezionych na miejscu zdarzenia lub informacji otrzymanych od antropologa sądowego lub innego specjalisty. Wszystkie procedury są dokumentowane, a sporządzone notatki są gromadzone.

Druga dwuwymiarowa technika polega na rekonstrukcji twarzy z rozkładającego się ciała. W tej metodzie artysta wykorzystuje swoją wiedzę na temat tego, jak tkanka miękka skóry leży na czaszce i jak rozkłada się ciało, aby stworzyć rekonstrukcję tego, jak ofiara mogła wyglądać przed śmiercią.

Techniki dwuwymiarowe są bardziej opłacalne niż rekonstrukcja trójwymiarowa i pozwalają zaoszczędzić czas, a ostatecznie osiągnąć to samo.