S.S. Cap Arcona di sedsala 20-an de keştiyek rêwîtiya almanî bû. Di dema Şerê Cîhanê yê Duyemîn de, ew wekî keştiyek deryayî hate tomar kirin, her çend ew ji bo fîlima Goebbels a binavbûna R.M.S. Titanic di sala 1943 de. Weke wezîrê propagandayê, Goebbels xwest ku vê fîlmê bikar bîne da ku tinazê xwe bi çavbirçîtî û luksên Brîtanî û Amerîkî bike, lê piştî qedandina wê fîlm li Almanyayê qedexe kir ji ber ku li şûna wê ew pêşniyar kir ku hukûmeta Alman mîna keştiya binavbûyî têk diçe. Lê belê, Cap Arcona dê ji çîroka ku wê pêk anîbû jî bi qedera xwe hovtir bidomîne.

Di destpêka Nîsana 1945an de, hêvî li kampên komkirinê yên Naziyan dest pê kir. Gotûbêj dihatin gotin ku Adolf Hitler jiyana xwe ji dest daye û ligel hêzên hevalbend li piraniya axa Axis, girtiyên kampa komkirinê diwêribin bifikirin ku dibe ku xilaskarê wan hema hema li ber wan be.

Di dawiya Nîsanê de, girtiyên ji sê kampên komkirinê, Neuengamme, Mittelbau-Dora û Stutthof, ber bi peravên Baltîkê yên Elmanyayê ve meşiyan. Dema ku ew komek ji gelek "dijminên Reichê sêyemîn" bû, piraniya girtiyan Cihû û POWên rûs bûn. 10,000 girtî li sê keştiyên Cap Arcona, Thielbeck û Athen hatin danîn. Nêzîkî 5,000 ji wan girtiyan tenê li Cap Arcona bûn.

Tevî ku radestkirina Almanya nêzîk bû, RAF ya Brîtanîhê jî mîsyonên wê hebûn. Di 3ê Gulanê de, çar squadron hatin peywirdarkirin ku keştiyên keştiyê yên li bendera Lübeck, ku sê keştî lê asê bûn, hilweşînin. Saet 2:30 piştî nîvro, RAF li keştiyan gulebaran kir û hemû binav bûn. Ger ev ne bes xirab bûya, leşkerên alman her yek ji wan girtiyan ku vedigeriyan bejê bi çekan dixistin. Ji ber bûyerê derdora 7 hezar û 500 girtî mirin; tenê 350 ji bombardumankirin û binavbûna Cap Arcona xilas bûn. Tê guman kirin ku Naziyan plan kiribûn ku keştiyên bi girtiyan re bi her awayî binav bibin, lê operasyona şer a rûtîn ji bo berjewendiya xwe bikar anîn.

Tevî ku ev bûyer yek ji xirabtirîn windahiyên deryayî ye heta îro, ev bûyer ne pir e. baş tê zanîn ji ber şahiya piştî serketinê ya Hevalbendan û banga aştî û reforman li Ewropayê piştî şer. Gelek dîroknas û çalakvan li hev civiyane ku hewil bidin hûrgiliyên bûyerê li hev bikin ji bo rêzgirtina qurbaniyên wê, da ku ev yek were kirin berî ku Brîtanî belgeyên derbarê bûyerê de di sala 2045 de nepenî derxînin. , di nav de li Lübeck û peravê li Pelzerhaken, ku gelek ji cesedên qurbaniyan şuştin û hatin veşartin.