Dibe ku pir kes girtîgehan ji bilî mekanên ku sûcdar di zindanê de ne û ji azadiyên xwe bêpar dihêlin dema ku ji ber sûcekî ceza dikin, bifikirin. Digel ku ev rast e, têgeha hepsê jî ji bo rehabîlîtasyona girtiyan e.

Fikra bingehîn a rehabîlîtasyonê bi rêya zindanê ev e ku kesê ku girtî ye, dê qet naxwaze ku piştî ku were vegerandin girtîgehê. serbest hatin berdan. Hêvîdar e ku serpêhatiyên girtiyek di dema girtîbûnê de dê bandorek wusa mayînde bihêle ku girtiyek berê dê her tiştê ku hewce dike bike da ku ji heyama duyemîn dûr nekeve.

Mixabin, lêkolîn bi berdewamî nîşan dide ku dema di girtîgehê de derbas dibe piraniya girtiyan bi serfirazî rehabîlîtasyonê dikin, û piraniya sûcdaran hema di cih de vedigerin jiyana sûc. Pir kes arguman dikin ku piraniya girtiyan dê bi rastî rêgezên nû û çêtir fêr bibin ku sûc bikin dema ku ew bi mehkûmên hevalên xwe re girtî ne. Her weha ew dikarin têkiliyan çêkin û kûrtir tev li cîhana sûcdar bibin.

Ji bo ku ji girtiyan re xizmetên rehabîlîtasyonê yên çêtir pêşkêş bikin, gelek girtîgehan dest bi peydakirina psîkiyatrîstan kirine da ku alîkariya nexweşiyên derûnî û pirsgirêkên derûnî yên girtiyan bikin. . Girtîgeh her weha cîhên polê pêşkêş dikin ku tê de girtî dikarin fêrî xwendinê bibin û xwe perwerde bikin. Van rêbazan tê îspatkirin ku bandorek erênî li ser girtiyan ûalîkariya gelek kesan kir ku bi perwerdehiyek hindik an jî bê kêmasî bi ser bikevin. Piştî serbestberdana girtiyên ku bi van bernameyan rawestiyane, derfetek baştir tê dayîn ku bi ser bikevin û bibin hemwelatiyên qanûnîparêz.

Rehabîlîtasyona girtiyan pêvajoyek pir dijwar e. Girtî ji raya giştî tên veqetandin û neçar dibin ku di nav civakê de bi mirovên ku sûc ji bo wan şêwazê jiyanê ye bijîn. Ji bo gelekan, dema ku li pişt hebanan derbas dibe, dê wan ber bi jiyanek sûcdar ve bikişîne, lê ji bo yên din, tirsa jiyana zindanê û dersên ku ew li wir fêr dibin bes in ku wan di paşerojê de careke din sûcan nekin.