صدها سال پیش، تکنیک های شکنجه وحشتناک معمول بود. شکنجه به عنوان یک روش تحقیق و مجازات برای جرایم جدی همه جا حاضر و اجتناب ناپذیر بود.

در طول سال ها، نهادهای مجری قانون از بند صورت که بیشتر به عنوان "قفس سر" شناخته می شود، به عنوان روشی برای شکنجه استفاده می کردند. زندانیان مجبور می شدند از قفس سر بپوشند که سر را در جای خود قفل می کرد، در حالی که زندانبانان آنها را شکنجه می کردند. همچنین مهار بازوها و پاهای قربانی که هر گونه امید به فرار یا دفاع بدنی را از بین می برد. خراشیدن چشم یا زدن با شاخک‌های داغ سفید اغلب به دنبال محدودیت زندانی است.

برخی از این قفس‌ها دارای تکه‌های زبانی به نام «شاخه‌ها» یا «لگام سرزنش» بودند که در قرن شانزدهم اسکاتلند و قبل از سفر به آمریکا سرچشمه می‌گرفت. از طریق انگلستان این تکه‌های زبان شامل میخ‌ها یا چرخ‌های خاردار به نام رول بود و در دهان اسیران فرو می‌رفت. علاوه بر زخم‌های آشکاری که این مکانیسم‌ها ایجاد می‌کردند، قفس‌ها نیز فریادها را خفه می‌کردند و مانع از برقراری ارتباط مؤثر می‌شدند. خانه‌های مسکونی در چشایر حتی یک قلاب روی دیوار کنار شومینه داشتند که زندانبان شهر می‌توانست در صورت عدم همکاری یا مزاحمت همسر مرد، افراد جامعه را به آن مرتبط کند - زنان اساساً می‌توانستند در خانه‌های خود اسیر شوند. گاهی اوقات، زنداننگهبان زنگی را روی فنر به شاخه ها می چسباند تا نشان دهد که پوشنده در آن منطقه است و به عنوان نوعی شرمندگی عمل می کند. مردم در آن زمان همچنین تصور می‌کردند که شاخه‌ها باعث می‌شود جادوگران از انجام طلسم‌های جادویی جلوگیری کنند، زیرا مانع از خواندن آنها می‌شد.

قفس سر بیشتر به عنوان وسیله‌ای برای شکنجه در قرون وسطی استفاده می‌شد. هنگامی که به آمریکای شمالی و جنوبی رسید، انحرافات در درجه اول به نوعی تحقیر تبدیل شد.