Jeremy Bentham fîlozof û nivîskarek bû ku bi xurtî bi pergalek siyasî ya Utilitarianism bawer dikir: ramana ku yasayên çêtirîn ji bo civakê ew in ku ji hejmara herî mezin a mirovan sûd werdigirin. Wî hîs kir ku her kiryarek ku her kesek dike divê li gorî wê were nirxandin ku ew çawa alîkarî an zirarê dide raya giştî bi tevahî.

Bentham di seranserê jiyana xwe de bi gelek destkeftiyan tê zanîn. Wî nivîsek mezin hilberand ku bandor li teoriyên Utilitarian kir û piştgirî kir, hev-damezrênerê weşana girîng Westminster Review bû, alîkariya damezrandina Zanîngeha Londonê kir, û celebek yekta girtîgehek ku bi navê Panopticon.

Bentham bawer dikir ku her kes an grûpek kiryarên ku zirarê didin civakê, divê bi zindanê were ceza kirin. Ew li ser konseptek ji bo girtîgehek xebitî ku tê de gardiyan bêyî haya girtiyan di her kêliyê de çavdêriya her girtiyek bikin. Teoriya wî ev bû ku ger kesên girtî hîs bikin ku ew di bin çavdêriya domdar de ne, ew ê bi guhdantir tevbigerin. Ji ber ku girtî qet bawer nakin ku gardiyanên çekdar her dem li wan temaşe bikin, ew ê ji tirsa tolhildanê neçar bibin ku bibin girtiyên model.

Girtîgeha ku Bentham lê dihizirî qet nehat avakirin, lê gelek mîmaran hîs kir ku ew têgehek sêwirana hêja û sûdmend bû. Ne tenê wêsêwirana sazgehê alîkariya girtiyan dike di rêzê de, lê ew di heman demê de ji bo hewcedariya hindik cerdevanan jî hatî çêkirin, ku dê drav xilas bike. Di nav salan de gelek girtîgeh hebûn ku sêwiranên li ser bingeha têgînên Bentham bikar anîn, lê ew her gav bi tevahî xemgîn bû ku modela wî ya zindanê qet nehat çêkirin.

Dema ku Bentham di sala 1832-an de çû ser dilovaniya xwe, laşê wî hate parastin û di kabîneyek sêwirandî ya xwerû de ku wî jê re "Icona Xweser" tê xuyang kirin. Ew ji hêla gelek kesan ve heta îro wekî "Bavê Utilitarianism" tê hesibandin.