ষ্টেনফৰ্ড কাৰাগাৰ পৰীক্ষা আছিল ১৯৭১ চনত ষ্টেনফৰ্ড বিশ্ববিদ্যালয়ত ফিলিপ জিম্বাৰ্ডোৱে কৰা এটা পৰীক্ষা যিয়ে কাৰাগাৰৰ পৰিৱেশৰ অনুকৰণ কৰিছিল আৰু ক্ষমতা আৰু নিয়ন্ত্ৰণৰ মানসিক প্ৰভাৱ অধ্যয়ন কৰিবলৈ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক প্ৰহৰী আৰু বন্দী বুলি ভাগ কৰিছিল। ষ্টেনফৰ্ড কাৰাগাৰৰ পৰীক্ষা দুসপ্তাহৰ বাবে চলিবলগীয়া আছিল, কিন্তু জিম্বাৰ্ডোৰ মতে, ছয় দিনৰ পিছত বন্ধ কৰা হৈছিল কাৰণ “গাৰ্ডসকল ইমানেই নিষ্ঠুৰ হৈ পৰিছিল।”

অধ্যয়নে কয়দীসকলৰ বাবে প্ৰকৃত কাৰাগাৰৰ অৱস্থাৰ প্ৰতিলিপি কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল গ্ৰেপ্তাৰ কৰি উলংগ কৰি, উকুন হ'লে শৰীৰ পৰিষ্কাৰ কৰি, গোৰোহাত শিকলি বান্ধি কাৰাগাৰৰ সাজ-পোছাকত জোৰকৈ পিন্ধাই। তেওঁলোকক প্ৰত্যেককে এটা নম্বৰ দিয়া হৈছিল, আৰু কেৱল সেই নম্বৰটোৰেহে উল্লেখ কৰিব লাগিছিল। এই সকলোবোৰ আছিল তেওঁলোকক অমানৱীয় কৰাৰ প্ৰয়াস।

গাৰ্ডসকলে কোনো গাৰ্ড প্ৰশিক্ষণ নিদিছিল, বৰঞ্চ নিজাববীয়াকৈ শাসন কৰিবলৈ এৰি দিছিল। তেওঁলোকে নিয়ম ৰচনা কৰিলে যদিও লাহে লাহে সপ্তাহটোৰ ভিতৰত নিয়মৰ অৱনতি ঘটিবলৈ ধৰিলে। গাৰ্ডসকলে বন্দীসকলৰ ওপৰত নিজৰ আধিপত্য প্ৰকাশ কৰিবলৈ অধিক চেষ্টা কৰিছিল আৰু মুখামুখিবোৰ কেৱল শাৰীৰিক নহয়, মানসিকভাৱেও হৈ পৰিছিল।

পৰিৱেশটো আৰু পৰীক্ষাৰ দৰে অনুভৱ হোৱা নাছিল। আনকি দায়িত্বত থকা মনোবিজ্ঞানীসকলেও কাৰাগাৰৰ পৰিচালকৰ ভূমিকাত বলি হৈছিল আৰু বন্দীসকলে যেতিয়াই ইচ্ছা তেতিয়াই যোৱাৰ অধিকাৰ থকাৰ পিছতো তাৰ পৰা ওলাই যাবলৈ স্বাধীন নাছিল। কয়দীৰ অভিভাৱকে অধিবক্তা পঠিয়াইছিল, যিয়ে পৰিস্থিতিৰ চিকিৎসা কৰিছিল'এইটো এটা পৰীক্ষা বুলি জনা সত্ত্বেও।

পৰীক্ষাটো বহু দূৰলৈ গৈছিল – ৰাতিৰ সময়ত হোৱা মুখামুখিৰ ভিডিঅ' ফুটেজত যেতিয়া হেড গৱেষকসকল আৰু ওচৰত নাছিল।

পৰীক্ষাটোৰ ওপৰত ভিডিঅ’টো ইয়াত ক্ৰয় কৰিব পাৰিব।