Mens rea یک عبارت حقوقی است که برای توصیف وضعیت روانی که شخص باید در هنگام ارتکاب جرم داشته باشد استفاده می شود تا عمدی باشد. این می تواند به یک قصد کلی برای نقض قانون یا یک برنامه خاص و از پیش طراحی شده برای ارتکاب یک جرم خاص اشاره کند. برای محکوم کردن یک متهم به ارتکاب اشتباه، دادستان کیفری باید فراتر از هرگونه شک منطقی نشان دهد که مظنون به طور فعال و آگاهانه در جنایتی شرکت داشته است که به شخص دیگری یا دارایی وی آسیب رسانده است.

اصطلاح mens rea برگرفته از نوشته های ادوارد کوک، حقوقدان انگلیسی است که در مورد رویه های حقوق عمومی نوشت. او طرفدار این بود که «عملی شخص را مجرم نمی‌کند مگر اینکه ذهن [او] نیز مقصر باشد». این بدان معناست که در حالی که ممکن است شخصی مرتکب یک عمل مجرمانه شده باشد، تنها در صورتی می‌توان او را برای فعالیت مجرمانه مجرم شناخت که این عمل عمدی انجام شده باشد.

به بیان ساده، mens rea تعیین می‌کند که آیا فردی عمدا یا سهوا مرتکب عمل مجرمانه شده است. این ایده معمولاً در مورد پرونده های قتل صدق می کند. mens rea یا وضعیت روانی مرتکب در زمان قتل، عاملی اساسی در اعلام مجرم یا بی گناه بودن آنها است. برای دریافت محکومیت، وکیل باید ثابت کند که متهم قصد یا تمایلی برای پایان دادن به زندگی شخص دیگری داشته است. از سوی دیگر، اگر شواهد نشان دهد که مرگ تصادفی و اجتناب ناپذیر است،مظنون باید بیگناه اعلام شود و آزاد شود.

در سال 1962، مؤسسه حقوقی آمریکا قانون مجازات مدل (MPC) را برای تعریف بهتر mens rea ایجاد کرد. در این بیانیه آمده است که مظنون برای سرزنش هر فعالیتی باید با میل و رغبت و با آگاهی از اینکه نتیجه نهایی چه خواهد بود یا به شیوه ای بی پروا و بدون در نظر گرفتن امنیت دیگران این عمل را انجام داده باشد. اقداماتی که واجد این شرایط هستند به عنوان جرایم عمدی تلقی می شوند، حتی اگر مرتکب ادعا کند که از غیرقانونی بودن فعالیت های آنها بی خبر است. این مفهوم تحت یک قانون ایالات متحده قرار می گیرد که بیان می کند "جهل به قانون یا اشتباه قانون هیچ دفاعی در برابر تعقیب کیفری نیست".

هر جرمی که در دادگاه محاکمه می شود دو عامل دارد: actus reus ، عمل مجرمانه واقعی، و mens rea ، قصد ارتکاب آن عمل. دادستان ها باید ثابت کنند که هر دوی این شرایط برای جلب محکومیت وجود داشته است.