سم شناسی مطالعه علمی مواد شیمیایی، به ویژه سموم، بر روی انسان و سایر موجودات زنده است. کشف و درمان سموم و همچنین اثرات این مواد شیمیایی بر بدن را مورد مطالعه قرار می دهد.

اگرچه سموم از قرن نهم مطالعه و نوشته شده است، منشاء واقعی سم شناسی مدرن به قرن حاضر باز می گردد. اوایل دهه 1800 زمانی که مردی به نام ماتیو اورفیلا یک اثر علمی با عنوان Traité des Poisons: tires des règnes mineral, vegetal et animal; ou Toxicologie générale . اورفیلا اثرات سم را روی انسان تجزیه و تحلیل کرد و روشی برای تشخیص وجود آرسنیک در قربانیان قتل ایجاد کرد. کتاب او تکنیک‌هایی را که ابداع کرده بود مورد بحث قرار داد و به زودی به یک دستورالعمل رایج برای پرونده‌های قتل تبدیل شد که در آن کارآگاهان به استفاده از سم مشکوک بودند.

یکی از اولین مواردی که از اکتشافات اورفیلا استفاده کرد در سال 1840 رخ داد، زمانی که ماری لافارژ متهم به مسمومیت شوهرش هنگامی که محققان نتوانستند هیچ اثری از آرسنیک در جسد پیدا کنند، آنها را به ارفیلا دعوت کردند تا شخصاً آزمایشاتی را انجام دهند. او شواهدی را یافت که دادستان به دنبال آن بود، و لافارج به جرم قتل مجرم شناخته شد.

مطالعه اولیه سم شناسی مربوط به دوز مصرف سم در هر موقعیتی است. تقریباً هر ماده ای با توجه به شرایط مناسب پتانسیل سمی بودن را دارد، اما خطرناک شدن یا نشدن آن بستگی بهمقدار سم درگیر یکی از اولین متخصصان بزرگ در زمینه سم شناسی، مردی که به نام پاراسلسوس شناخته می شود، این مفهوم را ابداع کرد و یک اصل معروف را ایجاد کرد که اصلاح شده است و می گوید: "دوز سم را می سازد." به بیان ساده، دوز عامل تعیین کننده اولیه در سمی بودن یا نبودن هر ماده و میزان مضر بودن آن برای یک موجود زنده است.

سموم شناسان مدرن معمولاً هنگام کالبد شکافی با پزشک قانونی یا بازرسان پزشکی کار می کنند. در مورد یک قربانی مشکوک سمی سم شناسان همچنین خدمات تست دارو را برای اهداف مختلف ارائه می دهند، مانند تعیین اینکه آیا متقاضی کار از مواد غیرقانونی استفاده می کند یا اینکه آیا ورزشکاری برای افزایش عملکرد خود از استروئید استفاده می کند. کار آنها بینشی منحصر به فرد از مواد شیمیایی موجود در درون انسان یا هر موجود زنده دیگری و تأثیراتی که این مواد شیمیایی بر میزبان خود دارند ارائه می دهد.