Οποιοδήποτε έγκλημα που υποκινείται από προκατάληψη εναντίον ενός ατόμου ή μιας ομάδας με βάση την εθνικότητα, το φύλο, την ταυτότητα φύλου, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τη θρησκεία ή οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό τους χαρακτηρίζεται ως έγκλημα μίσους. Τα εγκλήματα αυτά μπορεί να διαπράττονται είτε εναντίον ενός ατόμου είτε εναντίον της περιουσίας του.

Υπάρχουν τόσο πολιτειακοί όσο και ομοσπονδιακοί νόμοι που απαγορεύουν τα εγκλήματα μίσους, αλλά η απόδειξη κινήτρου ή προκατάληψης είναι πολύ δύσκολη. Κάθε είδος εγκλήματος μπορεί να δικαιολογήσει κάποια μορφή τιμωρίας, από πρόστιμα και σύντομη παραμονή στη φυλακή για πλημμελήματα έως μακροχρόνια φυλάκιση για κακουργήματα. Μόλις διαπιστωθεί ότι ένας ύποπτος διέπραξε εκ προθέσεως ένα αδίκημα, πρέπει να δοθούν αποδείξεις που να δείχνουν ότι η πράξη είχε ως κίνητρο ένασυγκεκριμένη προκατάληψη για να αποδειχθεί ότι πρόκειται για έγκλημα μίσους. Όταν αυτό αποδειχθεί, η σοβαρότητα του εγκλήματος αυξάνεται αυτόματα. Οποιαδήποτε ποινή που θα επιβαλλόταν για μια λανθασμένη πράξη θα αυξηθεί επίσης αν αποδειχθεί ότι αυτή καθοδηγείται από μίσος.

Η τιμωρία για τη διάπραξη ενός εγκλήματος μίσους είναι αυστηρή, διότι ενώ τα περισσότερα εγκλήματα στρέφονται μόνο εναντίον ενός ατόμου, τα εγκλήματα μίσους διαπράττονται εναντίον ενός ολόκληρου τμήματος του πληθυσμού. Ένας διαρρήκτης που εισβάλλει σε ένα τυχαίο σπίτι το κάνει για προσωπικό όφελος και συνήθως δεν γνωρίζει καν ποιος ζει στο σπίτι στο οποίο εισβάλλει. Αντίθετα, ένα άτομο που επιλέγει ένα θύμα με βάση μια συγκεκριμένη προκατάληψη είναιξεχωρίζοντας ένα χαρακτηριστικό που είναι κοινό σε μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Ο δικαστικός κλάδος έχει πατάξει αυτού του είδους τα εγκλήματα με την ελπίδα να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να τα διαπράττουν. Έχουν υπάρξει πολλές διαφωνίες σχετικά με το αν αυτή η πρακτική είναι νόμιμη ή όχι και το θέμα έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών. Η απόφασή τους ήταν ότι είναι νόμιμη η αύξηση των ποινών για τα εγκλήματα μίσουςεγκλήματα και ότι δεν παραβιάζει το Σύνταγμα.

Προκειμένου ένα έγκλημα μίσους να λάβει πρόσθετη τιμωρία, το κράτος στο οποίο διαπράχθηκε το έγκλημα πρέπει να έχει κανόνες κατά του συγκεκριμένου αδικήματος. Όλα τα κράτη, εκτός από 6, έχουν κανόνες κατά των εγκλημάτων που βασίζονται σε προκατάληψη έναντι της εθνικότητας, της φυλής ή της θρησκείας, αλλά μόνο 29 κράτη έχουν νόμους που προστατεύουν τα άτομα που πέφτουν θύματα λόγω της σεξουαλικότητας ή της ταυτότητας φύλου τους. Ακόμη λιγότερα έχουν προστασία γιακακουργήματα που αφορούν προκαταλήψεις σχετικά με την ηλικία, την αναπηρία ή το φύλο. Τα μέλη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης προσπαθούν να συμπεριλάβουν όλες αυτές τις κατηγορίες στον κατάλογο των εγκληματικών δραστηριοτήτων που σχετίζονται με το μίσος τις οποίες διώκουν, έτσι ώστε κάθε παράδειγμα αυτού του εγκλήματος να δικαιολογεί αυστηρότερες μορφές τιμωρίας.