Cooper v. Aaron یک تصمیم متفق القول بود که توسط دادگاه عالی در سال 1957 اتخاذ شد. در این مورد، فرماندار آرکانزاس آشکارا در برابر یک عالی مقاومت می کرد. تصمیم دادگاه قبلاً در پرونده براون علیه هیئت آموزش گرفته شده بود. چندین ناحیه مدرسه در آرکانزاس در تلاش بودند تا راه هایی برای ادامه جداسازی بیابند - سیاستی که به صراحت در حکم براون غیرقانونی بود. قانونگذاران آرکانزاس این کار را با تصویب قانونی انجام دادند که کودکان را از حضور اجباری در مدارس یکپارچه خلاص می کرد.

زمانی که این پرونده در دادگاه مطرح شد، از طرف هارون رای داد و معتقد بود که ایالت ها به تصمیمات و تصمیمات دادگاه متعهد هستند و بنابراین باید آنها را اجرا می کرد، حتی اگر آنها با این تصمیم مخالف بودند. نظر دادگاه قاطعانه اعلام کرد که بر اساس بند حفاظت برابر متمم چهاردهم ، حفظ قانون از نظر قانون اساسی غیرمجاز است (حتی اگر هیئت مدیره مدرسه آن را اجرا نکرده باشد)، از آنجایی که اگر این قانون اجرا می شد، دانشجویان سیاه پوست را از حقوق برابرشان محروم می کرد.

حتی مهمتر از آن، دادگاه عالی اشاره کرد که چگونه قانون اساسی ایالات متحده عالی ترین قانون کشور بود. (همانطور که توسط بند برتری در ماده ششم قانون اساسی ذکر شده است)، و از آنجا که دادگاه دارای قدرت بررسی قضایی بود (تثبیت شده در پرونده Marbury v. Madison )، سابقه ایجاد شده در براون در مقابل هیئت آموزش پرونده به قانون عالی تبدیل شد و برای همه ایالت ها لازم الاجرا بود. به طور خلاصه، این بدان معنی است که همه ایالت ها باید از سابقه ای که در براون ایجاد شده است پیروی کنند - حتی اگر قوانین ایالتی با آن در تضاد باشد. دیوان عالی کشور تاکید کرد که چون مقامات دولتی سوگند یاد کرده اند که قانون اساسی را رعایت کنند، با نادیده گرفتن سابقه دادگاه، این مقامات سوگند مقدس را زیر پا می گذارند. اگرچه اداره آموزش یک اختیار و مسئولیتی است که به طور سنتی به ایالت ها محفوظ است، آنها باید این وظیفه را به گونه ای انجام دهند که با قانون اساسی، متمم چهاردهم و رویه دیوان عالی مطابقت داشته باشد.