Marbury v. Madison, უზენაესი სასამართლოს საქმე 1803 წელს იყო საეტაპო საქმე მისი სასამართლო განხილვის ან ფედერალური სასამართლოების უფლების განსაზღვრის კონსტიტუციურობის შესახებ. კანონმდებლობის. ამ გადაწყვეტილებამ ხელი შეუწყო სასამართლო შტოს ცალკე და თანაბარ საკანონმდებლო და აღმასრულებელ შტოებთან ჩამოყალიბებას.
ჯონ ადამსის პრეზიდენტობის ბოლო დღეებში მან დანიშნა კოლუმბიის ოლქისთვის მშვიდობიანი მოსამართლეების დიდი რაოდენობა. ეს დანიშვნები მოჰყვა სათანადო პროცედურას. თუმცა, როდესაც თომას ჯეფერსონი გახდა პრეზიდენტი, მან სახელმწიფო მდივანმა ჯეიმს მედისონმა შეაჩერა კომისიები, რომლებსაც ხელი მოაწერა და დალუქული პრეზიდენტი ადამსი. უილიამ მარბერიმ, ერთ-ერთმა დანიშნულმა მოსამართლემ, შუამდგომლობით მიმართა უზენაეს სასამართლოს, დაევალებინა მედისონი, აეხსნა თავისი მსჯელობა.
საქმეში მთავარი მოსამართლე მარშალი ამტკიცებდა, რომ უზენაეს სასამართლოს სჭირდებოდა პასუხის გაცემა სამ კითხვაზე. პირველმა იკითხა, ჰქონდა თუ არა მარბერის უფლება წერილზე, რომელიც აიძულებდა მედისონს. მარშალმა დაადგინა, რომ იმის გამო, რომ მარბერი სათანადოდ იყო დანიშნული, მას ევალებოდა წერილობითი განცხადება. შემდეგი კითხვა დაისვა, შეეძლო თუ არა სასამართლოს ასეთი საქმის გაცემა. ისევ მარშალმა მიიღო გადაწყვეტილება მარბერის სასარგებლოდ, რადგან სასამართლოებს აქვთ უფლება გასცენ სამართლებრივი საჩივრის საშუალება. და ბოლოს, სასამართლომ იკითხა, იყო თუ არა უზენაესი სასამართლო შესაბამისი სასამართლო უწყების გასაცემად. ამ საკითხთან დაკავშირებით მარშალმა მიიღო გადაწყვეტილება მედისონის სასარგებლოდ.
Იხილეთ ასევე: ჯეიმს "უაიტი" ბალგერი - ინფორმაცია დანაშაულის შესახებმისი გადაწყვეტილების მიზეზიმარბერის წინააღმდეგ ეყრდნობოდა სასამართლო განხილვის ცნებას. მარბერიმ მიმართა უზენაეს სასამართლოს 1789 წლის მართლმსაჯულების აქტით მინიჭებული უფლებამოსილების საფუძველზე. თუმცა, სასამართლოს მიერ განხილვის შემდეგ, ეს კანონი არაკონსტიტუციური იყო, რადგან ის აძლევდა სასამართლოს უფლებამოსილებებს, რომლებიც არ იყო გაფართოებული კონსტიტუციით. მარშალი ამტკიცებდა, რომ როდესაც კონგრესი იღებდა კანონებს, რომლებიც ეწინააღმდეგებოდა კონსტიტუციას, სასამართლოს ვალდებულება იყო კონსტიტუციით განეხორციელებინა გადაწყვეტილება.
მიუხედავად იმისა, რომ მარბერიმ საბოლოოდ არ მიიღო მისი კომისია, ამ საქმეში კოდირებული იყო მოსაზრება, რომ უზენაესი სასამართლოს შეუძლია გადაწყვიტოს კანონმდებლობის კანონიერება. ამან გააძლიერა სასამართლოს ძალაუფლება, რაც მას თანაბარი და განცალკევებული გახადა რომელიმე სხვა შტოსგან. 2>