মাৰ্বেৰী বনাম মেডিচন, ১৮০৩ চনত উচ্চতম ন্যায়ালয়ৰ এটা গোচৰ আছিল ন্যায়িক পৰ্যালোচনাৰ ব্যৱহাৰৰ বাবে এটা ল্যাণ্ডমাৰ্ক গোচৰ, বা ফেডাৰেল আদালতৰ সাংবিধানিকতা নিৰ্ণয় কৰাৰ অধিকাৰ আইন প্ৰণয়নৰ। এই সিদ্ধান্তই ন্যায়িক শাখাটোক বিধানসভা আৰু কাৰ্যবাহী শাখাৰ সৈতে পৃথক আৰু সমান হিচাপে প্ৰতিষ্ঠা কৰাত সহায় কৰিছিল।

জন এডামছৰ ৰাষ্ট্ৰপতিত্বৰ অন্তিম দিনবোৰত তেওঁ কলম্বিয়া জিলাৰ বাবে বৃহৎ সংখ্যক শান্তি ন্যায়াধীশ নিযুক্তি দিছিল। এই নিযুক্তিসমূহ সঠিক পদ্ধতি অনুসৰণ কৰা হৈছিল। কিন্তু যেতিয়া থমাছ জেফাৰচন ৰাষ্ট্ৰপতি হৈছিল, তেতিয়া তেওঁ ৰাষ্ট্ৰপতি এডামছে স্বাক্ষৰ আৰু ছীল কৰা কমিছনসমূহ বিদেশ সচিব জেমছ মেডিচনক ৰখাই দিছিল। নিযুক্তিপ্ৰাপ্ত ন্যায়াধীশসকলৰ অন্যতম উইলিয়াম মাৰ্বাৰীয়ে উচ্চতম ন্যায়ালয়ত আবেদন জনাইছিল যে মেডিচনক তেওঁৰ যুক্তি ব্যাখ্যা কৰিবলৈ বাধ্য কৰাব লাগে।

এই গোচৰটোত মুখ্য ন্যায়াধীশ মাৰ্শ্বলে যুক্তি দিছিল যে উচ্চতম ন্যায়ালয়ে তিনিটা প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিব লাগিব। প্ৰথমজনে সুধিছিল যে মেডিচনক বাধ্য কৰাব পৰা ৰিটৰ ওপৰত মাৰ্বাৰীৰ অধিকাৰ আছে নেকি? মাৰ্শ্বলে ৰায় দিলে যে মাৰ্বেৰীক সঠিকভাৱে নিযুক্তি দিয়াৰ বাবে তেওঁক ৰিটৰ সময় আছে। পৰৱৰ্তী প্ৰশ্নটো হ’ল যে আদালতে এনে ৰিট মঞ্জুৰ কৰিব পাৰিবনে? আকৌ মাৰ্শ্বলে মাৰ্বেৰীৰ সপক্ষে ৰায় দিলে কাৰণ আদালতৰ আইনী অভিযোগৰ প্ৰতিকাৰ জাৰি কৰাৰ অধিকাৰ আছে। শেষত আদালতে প্ৰশ্ন কৰে যে উচ্চতম ন্যায়ালয়খনেই ৰিট জাৰি কৰাৰ উপযুক্ত আদালত নেকি? এই বিষয়ত মাৰ্শ্বলে মেডিচনৰ সপক্ষে ৰায় দিয়ে।

ৰাজ দিয়াৰ বাবে তেওঁৰ যুক্তিমাৰ্বাৰীৰ বিৰুদ্ধে ন্যায়িক পৰ্যালোচনাৰ ধাৰণাটোৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিছিল। ১৭৮৯ চনৰ ন্যায়পালিকা আইনখনে প্ৰদান কৰা ক্ষমতাৰ ভিত্তিত মাৰ্বাৰীয়ে উচ্চতম ন্যায়ালয়ত আবেদন জনাইছিল।কিন্তু আদালতে পুনৰীক্ষণ কৰাৰ পিছত সেই আইনখন অসাংবিধানিক আছিল কাৰণ ই আদালতক সংবিধানত সম্প্ৰসাৰিত নোহোৱা ক্ষমতা প্ৰদান কৰিছিল। মাৰ্শ্বলে যুক্তি দিছিল যে যেতিয়া কংগ্ৰেছে সংবিধানৰ বিপৰীত আইন প্ৰণয়ন কৰে, তেতিয়া সংবিধানৰ সৈতে ৰায় দিয়াটো আদালতৰ বাধ্যবাধকতা।

যদিও শেষত মাৰ্বেৰীয়ে তেওঁৰ কমিচন লাভ কৰা নাছিল, এই গোচৰটোৱে এই ধাৰণাটোক সংহিতাকৃত কৰিছিল যে সৰ্বোচ্চ আইন প্ৰণয়নৰ বৈধতাৰ ওপৰত আদালতে সিদ্ধান্ত ল’ব পাৰে। ইয়াৰ ফলত ন্যায়পালিকাৰ ক্ষমতা শক্তিশালী হৈ উঠে আৰু ইয়াক আন যিকোনো এটা শাখাৰ পৰা সমান আৰু পৃথক কৰি তুলিলে।