Marbury v. Madison, μια υπόθεση του Ανώτατου Δικαστηρίου το 1803 αποτέλεσε ορόσημο για τη χρήση του δικαστικού ελέγχου, ή το δικαίωμα των ομοσπονδιακών δικαστηρίων να καθορίζουν τη συνταγματικότητα της νομοθεσίας. Η απόφαση αυτή συνέβαλε στην καθιέρωση του δικαστικού κλάδου ως ξεχωριστού και ισότιμου με τον νομοθετικό και τον εκτελεστικό κλάδο.

Τις τελευταίες ημέρες της προεδρίας του Τζον Άνταμς, διόρισε έναν μεγάλο αριθμό ειρηνοδικών για την Περιφέρεια της Κολούμπια. Οι διορισμοί αυτοί ακολούθησαν τη σωστή διαδικασία. Ωστόσο, όταν ο Τόμας Τζέφερσον έγινε πρόεδρος, έβαλε τον υπουργό Εξωτερικών Τζέιμς Μάντισον να παρακρατήσει τις επιτροπές που είχαν υπογραφεί και σφραγιστεί από τον πρόεδρο Άνταμς. Ο Γουίλιαμ Μάρμπουρι, ένας από τους διορισμένους ειρηνοδίκες, υπέβαλε αίτηση στοΑνώτατο Δικαστήριο να υποχρεώσει τον Μάντισον να εξηγήσει το σκεπτικό του.

Στην υπόθεση αυτή, ο αρχιδικαστής Μάρσαλ υποστήριξε ότι το Ανώτατο Δικαστήριο έπρεπε να απαντήσει σε τρία ερωτήματα. Το πρώτο ερώτημα αφορούσε το αν ο Μάρμπουρι είχε δικαίωμα στο ένταλμα που θα υποχρέωνε τον Μάντισον. Ο Μάρσαλ αποφάνθηκε ότι επειδή ο Μάρμπουρι είχε διοριστεί κανονικά, του αναλογούσε το ένταλμα. Το επόμενο ερώτημα αφορούσε το αν τα δικαστήρια μπορούσαν να χορηγήσουν ένα τέτοιο ένταλμα. Και πάλι, ο Μάρσαλ αποφάνθηκε υπέρ του Μάρμπουρι, επειδή τα δικαστήρια έχουν τηνδικαίωμα να εκδίδει ένδικα μέσα για μια νομική καταγγελία. Τέλος, το Δικαστήριο ρώτησε αν το Ανώτατο Δικαστήριο ήταν το κατάλληλο δικαστήριο για την έκδοση του εντάλματος. Σε αυτό το θέμα, ο Μάρσαλ αποφάνθηκε υπέρ του Μάντισον.

Το σκεπτικό του για την απόφαση εναντίον του Μάρμπουρι στηρίχθηκε στην έννοια του δικαστικού ελέγχου. Ο Μάρμπουρι είχε υποβάλει αίτηση στο Ανώτατο Δικαστήριο με βάση τις εξουσίες που του παρείχε ο δικαστικός νόμος του 1789. Ωστόσο, κατά την εξέταση από το δικαστήριο, ο νόμος αυτός ήταν αντισυνταγματικός, επειδή έδινε στο Δικαστήριο εξουσίες που δεν επεκτείνονταν στο Σύνταγμα. Ο Μάρσαλ υποστήριξε ότι όταν το Κογκρέσο ψήφιζε νόμους που ήταν αντίθετοι με το Σύνταγμα, αυτόήταν η υποχρέωση του δικαστηρίου να αποφανθεί με βάση το Σύνταγμα.

Αν και τελικά ο Marbury δεν έλαβε την προμήθειά του, η υπόθεση αυτή κωδικοποίησε την έννοια ότι το Ανώτατο Δικαστήριο μπορεί να αποφασίζει για τη νομιμότητα της νομοθεσίας. Αυτό ενίσχυσε τη δύναμη της δικαστικής εξουσίας καθιστώντας την ισότιμη και ξεχωριστή από οποιονδήποτε από τους άλλους κλάδους.