Marbury v. Madison, 1803'teki bir Yüksek Mahkeme Davası, yargısal denetimin ya da federal mahkemelerin mevzuatın anayasaya uygunluğunu belirleme hakkının kullanımı açısından dönüm noktası niteliğinde bir davadır. Bu karar, yargı erkinin yasama ve yürütme erklerinden ayrı ve eşit olarak kurulmasına yardımcı olmuştur.

John Adams başkanlığının son günlerinde Columbia Bölgesi için çok sayıda sulh yargıcı atadı. Bu atamalar uygun prosedürü izledi. Ancak Thomas Jefferson başkan olduğunda, Dışişleri Bakanı James Madison'a Başkan Adams tarafından imzalanmış ve mühürlenmiş komisyonları alıkoydurdu. Atanan yargıçlardan biri olan William Marbury, mahkemeye dilekçe verdi.Madison'ı gerekçesini açıklamaya zorlamak için Yüksek Mahkeme.

Davada, Baş Yargıç Marshall, Yüksek Mahkeme'nin üç soruya cevap vermesi gerektiğini savundu. İlki, Marbury'nin Madison'ı zorlayacak bir emre hakkı olup olmadığını sordu. Marshall, Marbury uygun bir şekilde atandığı için emri hak ettiğine karar verdi. Bir sonraki soru, mahkemelerin böyle bir emri verip veremeyeceğini sordu. Marshall yine Marbury lehine karar verdi çünkü mahkemelerSon olarak, Mahkeme, Yüksek Mahkeme'nin emri yayınlamak için uygun mahkeme olup olmadığını sordu. Bu konuda Marshall, Madison lehine karar verdi.

Marshall'ın Marbury aleyhine karar verme gerekçesi, yargısal denetim kavramına dayanıyordu. Marbury, 1789 tarihli Yargı Yasası'nın verdiği yetkilere dayanarak Yüksek Mahkeme'ye başvurmuştu. Ancak, mahkeme tarafından yapılan incelemede, bu yasanın Anayasa'ya aykırı olduğu, çünkü Mahkeme'ye Anayasa'da belirtilmeyen yetkiler verdiği ortaya çıktı. Marshall, Kongre'nin Anayasa'ya aykırı yasalar çıkardığındamahkemenin Anayasa'ya uygun karar verme yükümlülüğüydü.

Nihayetinde Marbury görevini alamamış olsa da, bu dava Yüksek Mahkeme'nin mevzuatın yasallığı konusunda karar verebileceği fikrini kodifiye etmiştir. Bu da yargının gücünü güçlendirerek onu diğer organlardan eşit ve ayrı bir konuma getirmiştir.