Texas v. Johnson ήταν μια υπόθεση-ορόσημο του Ανώτατου Δικαστηρίου που αποφασίστηκε το έτος 1988 από το Δικαστήριο Rehnquist. Η υπόθεση προσπάθησε να επιλύσει το ζήτημα του κατά πόσον η βεβήλωση της αμερικανικής σημαίας ήταν μια μορφή λόγου που προστατεύεται από την Πρώτη Τροποποίηση του δικαιώματος του ελεύθερου λόγου.

Η υπόθεση έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο αφού ο Gregory Lee Johnson, κάτοικος του Τέξας, έκαψε μια αμερικανική σημαία σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις πολιτικές της κυβέρνησης του προέδρου Reagan στο Εθνικό Συνέδριο των Ρεπουμπλικανών το 1984 στο Ντάλας του Τέξας. Αυτό παραβίασε ένα νόμο στο Τέξας που εμπόδιζε τη βεβήλωση ενός σεβαστού αντικειμένου -συμπεριλαμβανομένων των αμερικανικών σημαιών- αν η ενέργεια ήταν πιθανό να προκαλέσει θυμό σε άλλους. Εξαιτίας αυτής τηςνόμου του Τέξας, ο Johnson καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους καθώς και σε πρόστιμο 2.000 δολαρίων. Το Ποινικό Εφετείο του Τέξας αντέστρεψε την καταδίκη του Johnson και από εκεί και πέρα η υπόθεση έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο.

Με μια απόφαση 5-4, το Δικαστήριο έκρινε ότι το κάψιμο της αμερικανικής σημαίας από τον Τζόνσον ήταν στην πραγματικότητα μια μορφή έκφρασης (γνωστή ως "συμβολικός λόγος") που προστατεύεται από την Πρώτη Τροποποίηση. Το Δικαστήριο έκρινε ότι οι ενέργειες του Τζόνσον ήταν καθαρά εκφραστική συμπεριφορά και ότι επειδή κάποιοι άνθρωποι προσβλήθηκαν από το μήνυμα που παρουσίαζε ο Τζόνσον, αυτό δεν σημαίνει ότι το κράτος είχε την εξουσία νααπαγορεύσει την ομιλία. Το Δικαστήριο ανέφερε στη γνωμοδότησή του: "Αν υπάρχει μια θεμελιώδης αρχή που διέπει την Πρώτη Τροποποίηση, αυτή είναι ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να απαγορεύσει την έκφραση μιας ιδέας απλώς και μόνο επειδή η κοινωνία βρίσκει την ίδια την ιδέα προσβλητική ή δυσάρεστη." Το Δικαστήριο σημείωσε επίσης ότι αν αποφάσιζε ότι αυτό το είδος ομιλίας δεν προστατεύεται, αυτό θα ίσχυε και για ενέργειες που έχουν ως στόχο ναδείχνουν σεβασμό προς τα τιμημένα αντικείμενα, όπως όταν μια σημαία καίγεται και θάβεται αφού έχει φθαρεί. Το Δικαστήριο έκρινε επομένως ότι δεν μπορεί να κάνει διακρίσεις πότε είναι σκόπιμο να καεί μια σημαία καθαρά βάσει της άποψης.

Ο διαφωνών δικαστής Stevens, ωστόσο, θεώρησε ότι η υπόθεση είχε κριθεί λανθασμένα και ότι το μοναδικό καθεστώς της αμερικανικής σημαίας ως σύμβολο πατριωτισμού και εθνικής ενότητας υπερέχει της σημασίας της δυνατότητας άσκησης "συμβολικού λόγου". Επομένως, η κυβέρνηση θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να έχει συνταγματικά τη δυνατότητα να απαγορεύσει το κάψιμο της σημαίας.

Για να ακούσετε τις προφορικές αγορεύσεις της υπόθεσης, κάντε κλικ εδώ.