Το ερώτημα του τρόπου τιμωρίας των δολοφόνων συζητείται εδώ και αιώνες- με κυριότερο το αν είναι δικαιολογημένη ή όχι η επιβολή της θανατικής ποινής σε κάποιον που έχει αφαιρέσει τη ζωή ενός αθώου θύματος. Για κάποιους, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένας δολοφόνος πρέπει να θανατώνεται - είναι οι βασικές παραδοχές του οφθαλμός αντί οφθαλμού ή ζωή αντί ζωής. Οι άνθρωποι που το πιστεύουν αυτό θεωρούν ότι κάποιος που έχει αφαιρέσει έναΆλλοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει ποτέ καμία δικαιολογία για να θανατωθεί κάποιος και ότι η θανατική ποινή είναι εξίσου λάθος με την πραγματική δολοφονία.

Ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα γύρω από αυτό το θέμα είναι αν η θανατική ποινή αποτρέπει ή όχι άλλους εγκληματίες από το να διαπράξουν φόνο. Οι άνθρωποι που υποστηρίζουν ή αντιτίθενται στη θανατική ποινή έχουν παράσχει αυτό που ισχυρίζονται ως οριστικές αποδείξεις για να υποστηρίξουν την άποψή τους. Ωστόσο, με τις αντικρουόμενες έρευνες τους, είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να προσδιοριστεί αν είναι ή όχι μιααποτελεσματικό αποτρεπτικό μέσο. Ακόμα και η θρησκευτική κοινότητα δεν συμφωνεί σχετικά με την τιμωρία του φόνου. Κάποιοι επισημαίνουν ότι η θανατική ποινή καθιερώθηκε μέσα στην Παλαιά Διαθήκη της χριστιανικής Βίβλου, ενώ άλλοι επιμένουν ότι εφόσον μία από τις δέκα εντολές είναι "Ου φονεύσεις:" καμία μορφή φόνου δεν επιτρέπεται ποτέ. Άλλα θρησκευτικά κείμενα, όπως η Τορά, συζητούν το θέμα αυτό, αλλά είναιπάντα υπόκειται σε ατομική ερμηνεία.

Η κύρια εναλλακτική λύση στη θανατική ποινή για τους δολοφόνους είναι η φυλάκιση. Ακόμη και αυτή είναι αμφιλεγόμενη, διότι πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι το να κρατάμε έναν κρατούμενο ζωντανό και πίσω από τα κάγκελα για το υπόλοιπο της ύπαρξής του είναι σπατάλη των χρημάτων των φορολογουμένων. Αυτό οδηγεί επίσης στο ερώτημα αν οι άνθρωποι που φυλακίζονται σε σωφρονιστικά ιδρύματα μπορούν να αποκατασταθούν και να επανέλθουν στον ελεύθερο κόσμο ωςυπεύθυνα και ωφέλιμα μέλη της κοινωνίας.

Πολλές χώρες που κάποτε υποστήριζαν πλήρως τη θανατική ποινή έχουν πλέον απαγορεύσει την πρακτική της. Ενώ εξακολουθεί να είναι νόμιμη στα περισσότερα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών, εφαρμόζεται σπάνια. Αυτό αφήνει τη φυλάκιση ως την πιο συνηθισμένη μορφή τιμωρίας για τους περισσότερους δολοφόνους. Το πόσο χρόνο περνούν πίσω από τα κάγκελα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις συνθήκες που περιβάλλουν τη δολοφονία. Ένας φόνος πρώτου βαθμού σχεδιάζεται σεΕπομένως, δικαιολογεί τη μεγαλύτερη ποινή, αρκετά συχνά ισόβια χωρίς αναστολή. Ο φόνος δευτέρου βαθμού δεν είναι προμελετημένος και συχνά αναφέρεται ως έγκλημα πάθους ή ως έγκλημα που συμβαίνει "εν θερμώ". Δεδομένου ότι αυτό το έγκλημα δεν δείχνει κακόβουλη πρόθεση, γενικά λαμβάνει μικρότερη ποινή. Ο φόνος τρίτου βαθμού είναι τυχαίος. Ο εγκληματίαςέχει πρόθεση να βλάψει το θύμα του, αλλά όχι να το σκοτώσει και αυτό το γεγονός λαμβάνεται υπόψη κατά την καταδίκη.

Το θέμα της καλύτερης τιμωρίας των δολοφόνων θα είναι πάντα αμφιλεγόμενο. Το μόνο πράγμα στο οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να συμφωνήσουν είναι ότι κάθε άτομο που αφαιρεί τη ζωή ενός αθώου θύματος πρέπει να πληρώσει το χρέος του προς την κοινωνία.