Ang tanong kung paano parusahan ang mga mamamatay-tao ay pinagtatalunan sa loob ng maraming siglo; pinaka-prominente kung makatwiran man o hindi na ipataw ang parusang kamatayan sa isang taong kumitil sa buhay ng isang inosenteng biktima. Para sa ilan, walang duda na ang isang mamamatay-tao ay dapat patayin - ito ang pangunahing lugar ng mata sa mata o buhay para sa isang buhay. Ang mga taong naniniwala dito ay nararamdaman na ang isang tao na kumitil ng buhay ay dapat na mawala ang kanilang sarili. Ang iba ay naniniwala na walang anumang katwiran para sa pagpapatay ng isang tao, at na ang parusang kamatayan ay kasing mali ng aktwal na pagpatay.

Isa sa pinakamalaking tanong na bumabalot sa isyung ito ay kung ang parusang kamatayan ay humahadlang sa iba o hindi. mga kriminal mula sa paggawa ng pagpatay. Ang mga taong sumusuporta o sumasalungat sa parusang kamatayan ay nagbigay ng kanilang inaangkin bilang tiyak na patunay upang suportahan ang kanilang pananaw. Gayunpaman, sa kanilang magkasalungat na mga survey, mahirap, kung hindi imposible, upang matukoy kung ito ay isang epektibong pagpigil. Maging ang relihiyosong komunidad ay hindi sumasang-ayon tungkol sa parusa sa pagpatay. Itinuturo ng ilan na ang parusang kamatayan ay itinatag sa loob ng Lumang Tipan ng Kristiyanong Bibliya, habang ang iba ay iginigiit na dahil ang isa sa Sampung Utos ay “Huwag kang papatay:” walang anumang anyo ng pagpatay ang pinahihintulutan. Ang ibang mga relihiyosong dokumento tulad ng Torah ay tumatalakay sa paksang ito, ngunit sila ay palaging napapailalimindibidwal na interpretasyon.

Ang pangunahing alternatibo sa parusang kamatayan para sa mga mamamatay-tao ay pagkakulong. Kahit na ito ay kontrobersyal dahil maraming mga tao ang nararamdaman na ang pagpapanatiling buhay ng isang bilanggo at sa likod ng mga bar sa buong buhay nila ay isang pag-aaksaya ng pera ng nagbabayad ng buwis. Ito rin ay humahantong sa tanong kung ang mga taong nakakulong sa mga bilangguan ay maaaring maging rehabilitasyon, at muling makapasok sa malayang mundo bilang responsable at kapaki-pakinabang na mga miyembro ng lipunan.

Maraming bansa na dating ganap na sumuporta sa parusang kamatayan ay mayroon na ngayong ipinagbawal ang pagsasanay. Bagama't ligal pa rin ito sa karamihan ng mga bahagi ng Estados Unidos, bihira itong isagawa. Nag-iiwan ito ng pagkakulong bilang pinakakaraniwang paraan ng parusa para sa karamihan ng mga mamamatay-tao. Kung gaano karaming oras ang ginugugol nila sa likod ng mga bar ay higit na nakadepende sa mga pangyayari na nakapalibot sa pagpatay. Ang pagpatay sa unang antas ay pinaplano nang maaga at ginagawa sa isang malamig, kalkuladong paraan. Samakatuwid, ginagarantiyahan nito ang pinakamahabang sentensiya, kadalasang buhay na walang parol. Ang pangalawang antas ng pagpatay ay hindi pinag-iisipan, at kadalasang tinutukoy bilang isang krimen ng pagsinta o isang krimen na nangyayari sa "init ng isang sandali". Dahil ang krimeng ito ay hindi nagpapakita ng malisya ng pag-iisip, sa pangkalahatan ay tumatanggap ito ng mas mababang parusa. Ang pagpatay sa ikatlong antas ay hindi sinasadya. Ang kriminal ay may intensyon na saktan ang kanilang biktima, ngunit hindi siya patayin at ang katotohanang iyon ay nasa isip sa panahon ng paghatol.

AngAng paksa kung paano pinakamahusay na parusahan ang mga mamamatay-tao ay palaging magiging kontrobersyal. Ang isang bagay na maaaring sumang-ayon sa karamihan ay ang sinumang tao na kumitil sa buhay ng isang inosenteng biktima ay dapat bayaran ang kanilang utang sa lipunan.